"บักดีด โทรไปบอกว่าบักใหญ่ตายแล้ว"
ชาย วุฒิชัย พูดถึงเพื่อนที่ชื่อชาญสิทธิ์ ฉายถวิลที่เสียชีวิตในระหว่างเดินทางกลับบ้านมาที่กาฬสินธุ์ เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2539 แม้จะผ่านมาหลายปี แต่บักแข่ว-ขายมักจะพูดรำลึกถึงใหญ่-ชาญสิทธิ์อยู่ตลอด เมื่อ 1 ธันวาคม 2552 บักแข่ว โทรมาหานายบอนและเสนอว่า อยากให้เขียนบันทึก รำลึกถึงบักใหญ่ชาญสิทธิ์ รวมไปถึงเพื่อนๆที่จากพวกเราไปแล้ว ...
สำหรับใหญ่ ชาญสิทธิ์ นั้น หลังจากเสียชีวิตไปแล้ว บักแข่ว เคยทำ powerpoint เพื่อรำลึกถึงใหญ่ และบอกว่า เดี๋ยวจะส่งไฟล์นั้นมาให้เผยแพร่ในเวบ kpsgang
3 ธันวาคม 2552 บักแข่วและบิ๊ก อุมาพร ไปเยี่ยม อ.พิชษฐ์ และ อ.กฤษณา ดลแม้นที่บ้านพัก แล้วก็พูดถึง ใหญ่-ขาญสิทธิ์อีกช่วงหนึ่ง
"ช่วงที่บักใหญ่ตาย เรานั่งรถมากาฬสินธุ์ ได้นั่งเขียนบทกวีให้ พอมาถึงกาฬสินธุ์ ก็จ้างรถสามล้อเครื่องไปยังบ้านงาน ตอนมืดๆค่ำๆ"
(ส่งมาเผยแพร่มั่งสิวะ หรือจะแต่งใหม่ รำลึก 14 ปีก็ได้นะแข่ว)
"เราไม่กลัวผีนะ แต่ใหญ่อย่าพึ่งมาหาเราตอนนี้นะ"
ช่วงที่จัดงานศพ มีเพื่อนๆไปนอนบ้านบักใหญ่ ไอ้แอ้ทพูดขึ้นมาว่า "ใหญ่ยังอยู่แถวนี้มั้ยนะ ถ้ายังไม่ไปไหน มาให้เห็นด้วย"
แต่มีเสียงทักท้วงว่า อย่าโผล่มาให้เห็นตัวนะ ให้เห็นเป็นแสงหิ่งห้อยก็ได้
ระหว่างเดินทางออกมาถึงแถวๅบ้านโคกศรี หรือบ้านดอนยานางนี่แหละ ก็เห็นหิ่งห้อยตามมา
" แม่ๆๆ บักใหญ่มันตามเรามาน่ะ"
นี่เป็นเสี้ยวหนึ่งจากความทรงจำที่บักแข่ว พูดถึงใหญ่เมื่อ ธันวาคม 2552 ถ้าให้เล่าเรื่องของบักใหญ่-ชาญสิทธิ์ อีก บักแข่วคงจะมีเรื่องที่จะพูดถึงอีกมากมาย
หลังจากออกจากบ้านพักของ อ.กฤษณา เมื่อ 3 ธ.ค.2552 บักแข่วขับรถออกมา ก็พูดถึงบักใหญ่อีก จนมาถึงหน้าวัดสว่างคงคา มาเลี้ยวรถตรงหน้าประตูวัด หน้าเมรุเผาศพพอดี บักแข่วกับบิ๊ก เลยต้องหยุดพูด แล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านปุ๋มเล็กต่อไป
บักแข่ว มักจะพูดถึงบักใหญ่เสมอๆ เพราะเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนที่ต่อสู้ขวนขวาย ไขว่คว้าฝันตามเส้นทางชีวิตที่เลือกไว้ แต่ใหญ่ เกือบจะไปถึงฝั่งฝันแล้ว แต่โชคร้ายต้องมาจากไปก่อนเวลาอันควร.....
...สำหรับนายบอนแล้ว ประทับใจตรงรอยยิ้ม และความเป็นกันเองของใหญ่ชาญสิทธิ์ มีครั้งหนึ่ง เคยชวนปุ๊ก ยงยุทธ ปั่นจักรยานจากในเมืองกาฬสินธุ์ ไปจนถึงบ้านโนนแพง บ้านของใหญ่ เหนื่อยกันสุดๆ ใหญ่ก็เอากับข้าวมาให้ทาน หลังจากได้ข่าวใหญ่ สอบได้ตามที่ตั้งใจไว้ ก็ชื่นชมยินดีด้วย แต่วันหนึ่ง เจอนราดลใน ม.ขอนแก่น บอกว่า บักใหญ่ตายแล้ว ได้แต่อึ้งๆ เพราะวันที่รู้ข่าว เวลาก็ผ่านไปหลายเดือนพอสมควร
ผ่านไป 14 ปีแล้ว บักใหญ่ ยังคงอยู่ในใจของบักแข่ว และเพื่อนๆหลายคนอยู่เสมอ จะเหลือเพื่อนอีกกี่คน และจะมีเพื่อนอีกกี่คนนะ ที่ยังรำลึกถึงเพื่อนและพูดถึงเพื่อนได้ตลอด...
เพื่อนยังอยู่ในใจเสมอ
บันทึกนี้เขียนเมื่อ 24 มกราคม พ.ศ.2553
เมื่อ บักแข่ว สมัครใช้ Facebook: http://www.facebook.com/pongwutthichai ก็ไ่ด้เอารูปถ่ายเก่าๆ และเขียนรำลึกถึง ใหญ่ ชาญสิทธิ์ ด้วยความรัก ความผูกพัน เื่มื่อ 18 กรกฎาคม 2553
ขอยกมาร่วมรำลึกในวันนี้ ....ดังนี้..
ต่างคน
ต่างใจ
ต่างมีความฝัน
ต่างก้าวเดิน
บนพื้นฐาน...แห่งความผูกพัน.
บักใหญ่...ได้ทุนไปฝึกอาคิโด/คาราเต้...ที่แดนปลาดิบ...ไปส่งมันที่ดอนเมือง
ในรูปนี้ บักใหญ๋...น.ร.ต
น้องโทรบอกข่าวสุดเศร้า
ระหว่างนั่งรถทัวร์สู่กาฬสินธุ์
...เขียนบทกวี..ให้มัน 32บท
กว่าจะถึงบ้านมันก็มืด
รุ่งเช้า
...นั่งอ่านบทกวี...ที่เขียนด้วยลายมือตัวเอง
อ่านให้มันฟัง...
ไอ้เพื่อนยาก...
มึง"ไปไม่ถึงดวงดาว"จริงๆ
ในรูปนี้ บักชาย-วิศวะ-ลาดกระบัง, บทกวี-/บทบนเส้นทางแสนเศร้า,
บักใหญ่
สิ่งสุดท้าย...
ที่เพื่อนคนหนึ่ง...อย่างกู
จะทำเพื่อมึง...และกูทำได้
ก็คือ...
...บวช...
บวชจูง...บวชส่ง...มึงไปสู่สุคติ
...มึงจำได้
"เราเป็นเสี่ยวกัน"
...ไม่จืดจางร้างลา...แม้เวลาล่วงเลย...จะอยู่เป็นนิรันดร์..
โดยพงศ์วุฒิชัย ชุษณะโยธิน
หน้า Facebook: http://www.facebook.com/pongwutthichai
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น